All-llahu xh.sh. në kaptinën Ahzab verseti 56 thotë: "Është e vërtetë se All-llahu dhe melaiket e Tij e bekojnë Pejgamberin. O besimtarë bekojeni edhe ju dhe dërgoni përshëndetje me selam".

Nga përkufizimi i mësipërm në lidhje me veprën e mirë në Islam, njerëzit vepërmirë pritet të jenë të vyeshëm dhe jo pasivë në shoqërinë të cilës i përkasin dhe, në përgjithësi, kundrejt të tjerëve. Në përputhje me konceptin e veprës së mirë, Allahu na udhëzon se si ne mund të arrijmë kryerjen e saj. Ai na thotë: "Ata përpiqen me gojët e tyre ta shuajnë dritën e Allahut, e Allahu nuk do tjetër, pos ta përsosë dritën e Tij, ndonëse jobesimtarët e urrejnë këtë!" (Kur'an, 9: 32).

Dikur ekzistonte një pemë e madhe e mollës. Një vogëlush dëshironte çdo ditë të luante rreth kësaj molle. Ngjitej deri te maja e pemës, hante frutet e saj dhe pushonte nën hijen e saj.

Habitesh, por është e vërtet! Hmmm, si i mekur dhimbsej jetimi dhe varrosej femra e gjallë në shoqërinë e trembur dhe të frikësuar nga vetja. Fitreja, natyra e pastër humbi dhe u bë shkrumb e hi nën gjurmët e historisë së njerëzimit. Bota rënkonte duke shfryrë mllef dhe e mbushur me idhuj të një pas njëshëm.

Në historinë e mendimit shoqëror dhe në historinë e religjioneve kishim tendenca të ndryshme për përafrimin e logjikave të ndryshme, për thyerje shoqërore dhe për emancipimin dhe kultivimin e antivlerave në mesin e vlerave të mirëfillta.

Zemrat nuk dinë të gënjejnë dhe të fshehin realitetin, ato paraqesin në masë atë gjenezën e filtruar të imanit në Allahun. Allahu xh.sh. vulosi zemrat e disa njerëzve, e disa tjerëve ua pastroi ato si loti i lëshuar në yvertyrën e fytyrës së dashnorit...

Një gotë plotë xhelozi, fanatizëm, inati e mëri! Dhe, e mbushur me padituri. Dehje që shtyn njeriun të harrojë vetveten, duke ngarë pas asaj që nuk është e vetja, sikur të ishte hipur mbi shpirtin e vet dhe ladutëron kah t'i thotë epshi i trupit të vet. Shpirt njerëzor, por njeri që tokës shpirtin e vet ia dorëzon. Njeri me shpirt të shqetësuar, të parehatshëm e të dalldisur.

"Toka flet" është titulli i një artikulli të cilin e hasa në një faqe shkencore të revistës .Titulli duket paksa i natyrshëm për këtë kohë kur shkencëtarët kanë zbuluar se, përafërsisht, çdo gjë emiton vibratim (dridhje) zëri.

Plakem, e për nënën time gjithnjë jam i vogël. Ulem, por te ajo gjithnjë jam fëmijë. E vetmja ajo për mua ka derdhur lot, qumësht dhe gjak. Të gjithë më kanë harruar, po jo edhe nëna ime. Të gjithë më kanë lënë, përveç nënës sime. Bota për mua u ndryshua, por jo edhe nëna. Për Zotin, nënë, sa here i ke fshirë lotët prej fytyrës kur kam shkuar në rrugë? Sa net ke kaluar pa gjumë kur të kam munguar? Sa net ke kaluar pranë meje kur kam qenë i sëmurë.?

Kurrë pra! Përderisa gratë muslimane - gjysma e shoqërisë, të mohohen, e të mos e thonë fjalën e tyre, të mos shprehin idetë e tyre e të mos kenë vendin që e meritojnë në shoqëri!

Ajo që një musliman arrin të kuptojë e të provojë në religjionin e tij është, para së gjithash, lidhja e tij thelbësore me ndjenjën e paqes, qetësisë dhe prehjes shpirtërore. Fjala islam është trajta e katërt gramatikore e po të njëjtës rrënjë salama: islam, aslama dhe d.m.th të dhurohesh, t'i mbështetesh krejtësisht Zotit me paqen në zemër.

Njeriu që është në kërkim të rehatisë dhe kënaqësisë së brendshme, gjen forma dhe mënyra të tij se si të arrijë deri tek këto kënaqësi dhe rehati të cilat janë të papërshkrueshme dhe të cilat tejkalojnë mentalitetin e shpirtit të tij. Përderisa kalojnë në një fazë të këtillë, këto ndjenja duhet që të tubohen në zemrën e njeriut që është një mbledhës i këndshëm dhe një uverturë e bindjeve tona të jetuara dhe të theksuara karshi laramanisë së jetës së tij.