Bilali r.a Nga tregimet e shkurtra më të bukura, mbi dashurinë ndaj të Dërguarit tonë s.a.v.s. I pari që thirri ezanin në xhaminë që është ndërtuar në Medinën e Ndritshme, i urdhëruar nga Pejgamberi a.s. dhe që vazhdoi me këtë ezan për gati dhjetë vjet. Këtë gjë shumë prej nesh e dinë, apo e kanë lexuar apo edhe e kanë studiuar, por atë që shumë kush nuk e di është se, ku mbeti Bilali pas vdekjes së të Dashurit të tij dhe tonë Muhamed ibn Abdullahut (s.a.v.s.)

Buhariu transmeton nga Ibni Abbasi i cili thotë: "Ibrahimi a.s i solli nënën e Ismailit a.s dhe Ismailin a.s afër shtëpisë (Qabesë), tek pema mbi zemzem. Atëbotë në Meke nuk kishte njeri e as (kushte për jetesë madje ) as ujë. I vendosi aty duke ua lënë ca ushqim dhe një ibrik ujë. U kthye Ibrahimi a.s ndërsa Haxherja e ndiqte pas duke i thënë: Ku po shkon? Si po na lë në këtë vend (luginë) ku nuk ka njeri dhe as asgjë?

"Thuaj (o i dërguar): "Në qoftë se etërit tuaj, djemtë tuaj, vë­lle­zë­rit tu­aj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregtia që fri­ko­heni se do të dështojë, vend­ba­ni­met me të cilat jeni të kë­na­qur, (të gji­tha këto) janë më të dashura për ju se All-llahu, se i dër­gu­a­ri i Tij dhe se luf­ta për në rrugën e Tij, atëherë, pritni derisa All-llahu të sjellë ven­di­min e Tij. All-llahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e prishur.”[2]

1. Çarja e hënës. Allahu i Madhëruar thotë: "U afrua Kiameti e u ca hëna. E nëse (mosbesimtarët) do shohin ndonjë mrekulli do largohen e do thonë: 'Kjo është magji e vazhdueshme'." Na tregon Allahu për çarjen e hënës në kohën e shkuar dhe për largimin e mosbesimtarëve nga kjo mrekulli. Kanë rënë dakord të gjithë dijetarët e tefsirit edhe ehli sunetit që kjo ka ndodhur.

Kur Resulullahu i afrohet të dyzetave dhe kur vrojtimet e tij për të kaluarën dhe të tashmen fillojnë t’ia kthjellojnë mendjen, gremina mes tij dhe popullit të vet vazhdon të thellohet në shumë gjëra. Atëherë atij filloi t’i pëlqente vetmia. Merrte me vete ushqim dhe ujë dhe shkonte në shpellën Hira, në malin Nur, afro dy milje larg Mekës. Kjo është një shpellë e bukur, e gjatë katër arshin dhe e thellë një arshin e tri të katërtat. Muajin Ramazan e kalonte në këtë shpellë. I ushqente varfanjakët nëse kalonin atypari.

Tregon Xhabir Bin Abdil-lahu se ai kishte marrë pjesë në një betejë me Pejgamberin, alejhi selam, kah Nexhdi Pastaj në të kthyer, i kishte zënë dreka në një luginë me pemë dhe hije të shumta kështu që Pejgamberi, alejhi selam, kishte zbritur nën një pemë, e shpatën e kishte lidhur për të, ndërsa ne u shpërndamë në luginë që të hyjmë nën hijen e pemëve dhe fjetëm…