Në bazë të luftës paraprake u bë betimi për muajin e shenjtë dhul-ka’de, iniciatorët e të cilit qenë kurejshët me këto familje: Benu Hashim, Benu Muttalib, Esed b. Abdul Uzzaj, Zehreh b. Kulab dhe Tejma b. Merreh, përfaqësuesit e të cilave u mblodhën në shtëpinë e Abdullah Xhedanit et-Temijut, ngase ishte më i vjetri prej tyre dhe shumë i nder­shëm e bujar.

Kur u kthye Resulullahu e në Mekë, Hatixhja u befasua shumë me suk­se­sin e arritur në tregti. Mejseri i tregon për bujarinë dhe bes­nikërinë e Resulullahut e dhe i thotë se kjo ka qenë një nga shkaqet e fitimit të madh. Hatixhja njëkohësisht qe e kënaqur dhe e befa-suar.

Kur Resulullahu e ishte tridhjetë e pesë vjeç, kurejshët ven­dosën të ndërtojnë Ka’ben, e cila gjer atëherë ishte një grumbull gu-rësh në një truall pak sa të ngritur. Ishte e lartë nëntë arshin (6.30 m) që nga koha e Ismailit e. Nuk kishte kulm, prandaj disa hajdutë e kishin vjedhur një arkë me ar, e cila gjendej asokohe brenda këtij grumbulli.

Resulullahu e në rininë e vet ka qenë i prirur me virtyte më të mira që mund t’i kishin njerëzit. Ka pasur një koeficient të lartë inteli­gjence, që shprehej në çdo lëvizje ose në çdo iniciativë të tij. Nuk kishte dëshirë të fliste shumë. I pëlqente vetmia (veçi­min), gjë që e bënte në momentet e meditimit dhe të hulumtimit për drejtësi dhe për të gjitha ato gjëra që janë të arritshme për men­djen e njeriut.

Kjo ka qenë lufta e fiseve Kurejsh dhe Kinan kundër havazinëve. Në atë kohë Resulullahu e ishte në moshën pesëmbëdhjetë vjeç. Udhë­heqësi i kurejshëve dhe i kinanëve ka qenë Harb b. Umejje, i cili gëzon­te famë dhe nder të madh.

Kur Resulullahu e mbushi dymbëdhjetë vjet - sipas disave - e dy muaj e dhjetë ditë , Ebu Talibi e mori me vete në një udhë­tim tregtie për në Sham. Gjatë udhëtimit u ndalën në Basër për të pushu-ar. Atëbotë Basra ishte vend i rëndësishëm tregtar dhe kryeqytet i trevave arabe që ishin nën sundimin e romakëve.

Ebu Talibi mori përsipër kujdesin e plotë ndaj djalit të vëllait - nipit. E radhiti në mesin e djemve të vet dhe ua la amanet, ai kërkoi mirësi dhe nderim të ndërsjellë. Ebu Talibi, ungji i tij, e favo­rizoi Muhammedin e mbi dyzet vjet, duke i dedi­kuar mbrojtjen e vet dhe, për shkak të tij, lidhte miqësi dhe hidhë­rohej, për çka do të bëhet fjalë.

Abdul-Muttalibi kthehet me Muhammedin e në Mekë. Të tëra ndje­njat e tij, të mirësisë, të bujarisë dhe të dashurisë i ishin drej­tu-ar nipit jetim, të cilin e gjeti një tragjedi e re që vetëm ia rihapi plagën e vjetër që s’ishte mbyllur ende - së pari i ati, e tani edhe e ëma.