Kur Resulullahu e ishte tridhjetë e pesë vjeç, kurejshët vendosën të ndërtojnë Ka’ben, e cila gjer atëherë ishte një grumbull gu-rësh në një truall pak sa të ngritur. Ishte e lartë nëntë arshin (6.30 m) që nga koha e Ismailit e. Nuk kishte kulm, prandaj disa hajdutë e kishin vjedhur një arkë me ar, e cila gjendej asokohe brenda këtij grumbulli. Për shkak të traditës dhe vlerës së madhe historike, si dhe nga themelet të cilat i ka vënë Ibrahimi e Ka’ben gjithnjë e kanë vizituar të gjithë kalimtarët e Mekës. Ndodhte që shumë prej tyre të merrnin me vete nga një copë dhë apo gur, si simbol shenjtërie dhe bereqeti. Pesë vjet para pejgamberisë së Resulullahut e, Ka’ben e kaplon përmbytja pas shpërthimit të pendës Arem. Kurejshët u frikë-suan sepse Ka’bja ishte gati të rrënohej, prandaj vendosën ta rindër-tojnë duke i ruajtur themelet dhe vendin e saj të mëparshëm. Vend-osën që ta ndërtojnë vetëm me pasurinë e fituar në mënyrë të nder-shme - pa përzierje të kamatës, ryshfetit, të hollave të vjedhura dhe të plaçkitura. Ata frikësoheshin t’i rrëzojnë mbeturinat ekzistuese të Ka’bes. Këtë e filloi El-Velid b. Mugire El-Mahzumi, e të tjerët pas tij pasi gjatë spastrimit këtij nuk i ndodhi asgjë e keqe. E rrëzuan gjer në themelet që i kishte ndërtuar Ibrahimi e. E përpiluan edhe planin e ndërtimit të Ka’bes. Çdo fisi i caktuan se sa gurë do të sillnin dhe cilën pjesë të murit do të ndërtonin, kështu që të gjithë pjesëmarrës në ndërtim. E sollën një ndërtues romak, të quajtur Bakum, dhe ndërtimi shkonte sipas planit gjersa erdhi lartësia e vendit ku duhej vendosur Haxherul-esvedin (Gurin e Zi). Çdo fis e konsideronte veten të privilegjuar që këtë punë të ndershme ta bënte ndonjëri prej tyre. Grindja mes tyre zgjati katër apo pesë ditë dhe kanosej rreziku që të shpërthente përleshje e përgjakshme rreth tempullit të Shenj-të, në tokën e Shenjtë. Në tërë këtë tollovi më i maturi ishte Ebu Umejje b. El-Mugire El-Mahzumi, i cili jep këtë propozim: personi i parë që paraqitet në dyert e Haremit të Ka’bes, le të vendoste dhe le ta zgjidhë këtë problem.
Allahu Y ka dashur që ky person të jetë Resulullahu e. Kur e panë, brohoritën: "El-Emini, El-Emini (ngase ishte i njohur me këtë ofiq, që në përkthim do të thotë: i besueshëm, besnik), jemi të kënaqur që ky të vendosë, ky është Muhammedi!”
Kur u afrua Resulullahu e më afër, ata ia parashtruan çështjen dhe kërkuan zgjidhje nga ai. Resulullahu e kishte zgjidhje: Ai kërkoi një copë pëlhurë, e shtriu në tokë dhe në mes vuri "gurin e Shenj-të”, pastaj u tha kryeparëve të fiseve të ngatërruara të afrohen, të kapin nga një kind të pëlhurës dhe të gjithë së bashku ta ngrenë "gurin e Shenjtë” gjer te vendi ku do të vendosej ai. Pastaj, Resulu-llahu e e mori atë me duart e veta dhe e vuri ku duhet. Me këtë veprim të mirë ishin të kënaqur të gjitha palët.
Kurejshëve u harxhohet pasuria e pastër, hallall për ndërtim, andaj nga ana veriore e ndërtuan murin me lartësi prej gjashtë arshinëve, sot i quajtur muri-Hatim apo muri i Gurit. Në këtë mur bënë derën dhe e ngritën nga toka që të mos mund të hyjë në Ka’be kush të dojë, por vetëm ai, të cilit i lejohet. Kur ndërtimi i Ka’bes arriti lartësinë pesëmbëdhjetë arshin, e bënë plafonin të mbështetur në gjashtë shtylla. Me këtë ndërtim Ka’bja merr trajtën e vet katrore më përmasa përafërsisht të njëjta: Lartësia është përafërsisht pesëmbëdhjetë metra, gjatësia e murit, në të cilin është Haxherul-esvedi, është dhjetë metra, sikurse edhe muri tjetër kundruall këtij. Guri gjendet në lartësi prej 1,5 metra nga dyshemeja ku bëhet tavafi. Muri ballor, në të cilin gjendet dera, është i gjatë dymbëdhjetë metra sikurse edhe ai kundruall tij. Dera e Ka’bes është vendosur dy metra në lartësi nga toka. Nga ana e jashtme Ka’ben e rrethon rrethi prej gurëve në lartësi njëzet e pesë centimetra e në gjerësi tridhjetë centimetra. Këto janë, në realitet, blloqe gurësh nga godina e parë, të ruajtura në këtë mënyrë.
marrur nga libri : Nektari i vulosur i xhehennetit
| 
