Adhurimi është dashuri, nënshtrim dhe përulje për të dashurin; pra kush do diçka ose i nënshtrohet asaj, atëherë zemra e tij e ka adhuruar atë, madje adhurimi është shkalla e fundit e dashurisë. Ndërsa shkalla e parë e saj është lidhja, e cila është quajtur kështu për lidhjen që bëhet ndërmjet atij që do dhe të dashurit.

Rob quhet ai të cilin e nënshtron dhe e përul dashuria për të dashurin e tij. Dhe për këtë, gjendja më e nderuar e robit dhe pozicioni më i lartë i tij, është adhurimi, (ose robërimi ndaj Tij).

Baza e të kuptuarit të fjalëve të Allahut dhe të Muhamedit (alejhi selam) është që t’i marrim ato siç vijnë në kuptimin e jashtëm, në mënyrë të drejtpërdrejtë. Nuk lejohet që të merren kuptime tjera nga ai i drejtpërdrejtë, vetëm nëse ka argument tjetër që na lejon të marrim kuptimin jo të  drejtpërdrejtë. Një nga shkaqet e devijimit të bidatçinjëve është se kanë marrë fjalë të tjera që e kundërshtojnë kuptimin e drejtpërdrejtë, pa pasur argument.

Teuhidi është gjëja më e mirë, më e lartë, më e pastër, më e kulluar, prandaj gjëja më e vogël e ndot atë dhe lë shenjë në të. Ai është si ajo rroba e bardhë në të cilën një diçka e vogël lë gjurmë në të, apo si ajo femra e kulluar në të cilën gjithashtu lë gjurmë një diçka e vogël.

Siç e përmendëm më parë, kjo fjalë është sa e thjeshtë, aq dhe delikate për t’u mbajtur e panjollosur, sepse siç thotë dhe dijetari i njohur i Islamit, Ibn Tejmije, kjo fjalë i ngjan një cope të bardhë ku çdo papastërti, sado e vogël qoftë, bie në sy. Do të përmbledhim këtu tri pika kryesore, bashkë me një shpjegim të shkurtër, ndaj të cilave duhet të ruhemi vetë dhe t’u tërheqim vëmendjen njerëzve të tjerë që nga mungesa e dijes mund të bien ndesh me këto parime të pastra islame.

Shpesh dëgjojmë njerëz të shqiptojnë një fjalë që sapo e dëgjon e kupton se shqiptuesi është duke thënë një fjalë që të imponon respekt. Është një fjalë që del thellë nga zemra dhe të ngjall ndjenjën e përkushtimit për atë që po thuhet.