Për shkak të afrimit të Bajramit të Ramazanit, të cilin Allahu e ka bërë për ne dhe për të gjithë muslimanët lumturi, krenari, begati dhe nder, vëllezër të dashur musliman po i përmendim disa rregulla dhe sunete, të cilat i kryen besimtari ditën e Bajramit.

Zekatul fitri në Ramazan është emërtuar kështu për shkak se për të është Fitrër Bajrami dhe lidhja me të është  si lidhja e diçkaje  me shkakun e saj. Argument për obligimin e tij është Kurani, Suneti dhe Ixhmaja. Allahu  i Madhëruar thotë:

Sheriati islam i ka dhënë rëndësi të madhe gruas muslimane, me qëllim që ta mbrojë feminitetin e saj, ta bëjë krenare dhe me pozitë të rëndësishme në shoqërinë në të cilën jeton. Të gjitha kufizimet që i janë bërë në veshjen dhe zbukurimin e saj, janë me qëllim të ndërimit të saj, ruajtjes së saj nga amoraliteti, e cila  përhapet nga zbuluarja dhe shfaqja e bukurisë.

Allahu i Lartësuar thotë: “Ata i braktisën shtretërit e tyre dhe i luten Zotit të tyre nga frika dhe shpresa, ndërsa ndajnë një pjesë nga ajo që ne u japim. Dhe askush prej tyre nuk di çfarë kënaqësi, të fshehura prej tyre, i presin si shpërblim për veprat e tyre.” Sexhde, 16-17.

“Dhe nga faktet e tij është që për të mirën tuaj Ai krijoi nga vetë lloji i juaj palën (gratë), ashtu që të gjeni prehje tek ato dhe në mes jush krijoi dashuri e mëshirë.”         Rrum, 21.

Lavdërimi qoftë ndaj Allahut, i cili thotë: “…e Zoti yt nuk është që harron.”(Merjem, 64)

Bekimi dhe paqja qofshin mbi atë që është dërguar si mëshirë për njerëzimin, i cili thotë: “Vërtetë, unë jam njeri, sikurse edhe ju, harroj ashtu sikurse harroni edhe ju, prandaj kur të harroj më përkujtoni.”[1]

"Muaji i Ramazanit në të cilin është zbritur Kurani. Kurani është udhërrëfyes për mbarë njerëzimin, sqarues i të drejtës nga e kota, Furkan, dritë, parim që nëpërmjet të cilit dallohet e vërteta nga  gënjeshtra. Kush do që prezanton (mëson, din, për) këtë muaj të agjërojë.” Bekare, 184.

Namazi i teravive është sunet për burra dhe për gra. Fjala “teravi” është shumës i fjalës “teruihatun” e cila rrjedh nga fjala “rahatun”, që do të thotë çlodhje, pushim. Imam El Fejumi në “Misbahul munir” dhe imam Ibnul Mendhuri në “Lisanul arab” shpjegojnë se namazi i teravive është quajtur kështu, ngaqë muslimanët e gjeneratës së parë, kur falnin namazin e teravive pushonin pas çdo dy selamesh, pra pas çdo katër rekatësh.

Nga Abdulhamid ibn Mahmud transmetohet të ketë thënë: “U falëm pas një emiri (princi), por njerëzit na shtynin e ne u falëm midis dy shtyllave (të xhamisë), kur mbaruam namazin, Enes ibn Malik na tha: ‘Në kohën e profetit (alejhi selam) nuk e vepronim këtë gjë.’” Transmetuan: Imam Ahmedi, Tirmidhiu, Ebu Daudi, Nesaiu.

Ekziston një polemikë e gjërë ndërmjet juristëve islam (fukahave), si në kohët e hershme, por edhe tani, rreth çështjes së ngritjes së duarve gjatë tekbireve në namaz. Ky është edhe shkaku se pse reflektohet kjo polemikë edhe në praktikën e muslimanëve që kohëve të fundit është prezente edhe në trojet tona.