Rrugëve të dijes
Në tokën e dijes mendjen do varrosi
Me prangat e saj shpirtin do prangosi
Gjith jetën do jap nga ajo të marr
Nuk më ndal njeri veq guri mbi varr
Por ajo koprrace dhe më ep shum pak
Nga sa i kërkoj , me nderë e me gjak
Me frymë edhe shpirtë ndjek dijen e vlerë
Të madhen e thellë , në pafund e gjerë
I etur për jetë pa dije lëngoj
Edhe nuk ma shuan atë etje tjetër
Veq shkaku i saj që pranë i qëndroj
Po shum pak unë marrë , në mendje e letër
Detet , oqeanet edhe gjithqka rrjedhë
Në ngjyrë u shëndrrofshin dijen për me shkrue
Të cekët qëndrojnë para pafundësisë
Ujërat e thella , muzet e njerëzisë...
Argjend XHELILI
| 
