Pëshpëritja ime
Në qetësi e vetmi , brengat shpaloj vehtes
Dhe të shumta jan para të vërtetës
Fshihen , shtrembërohen , ndërrojnë shum fytyra
Shkrihen , treten , humbin e mbesin pa ngjyra
Brengat , çelitë e çelikta lirinë që ma vranë
Fytyrës e shpirtit pa dallim më ranë
Në ç'do vend të dobët ku në mua gjetën
Më vranë gjith ç'ka kisha veq dy syt më mbetën
Sa për të dëshmue , sa për të qenë gjallë
Mi lan dy sy hapur me shum lot në ballë
Që lotojnë pa nda si brengat që rrjedhin
Jetës sime të gjorë pikëllimin ndjellin
Kudo errësirë edhe dritë askund
Sot unë jam i mjerë , o vdekje më mund
Të dorëzohem qetë , më merr me ngadal
Ashtu si më sheh , të mjerë e pa fjalë
Nuk ta kam jo frikën , vetëm dashurinë
Se jeta e poshtër m'humbi gjith ndjesinë
Veq Zoti më mbeti Besnik përgjithmonë
Ti ngre duart nga Ai sa nuk më është vonë
O Zot më fal mua edhe njerëzinë
Të mirë e të kqinjë se ata nuk dijnë
Pendohem tek Ti që pranon gjith'herë
Pendim të sinqertë nga qdo njeri i mjerë
Dhe nga ta si unë që i tradhëtoi jeta
Ndonëse para syvet fshihej e vërteta
Symbyllur kalonin pran saj e krenarë
Me mendje të prishur edhe shpirt të vrarë
Vdisnin dhjetëra herë duke qenë të gjallë
Kush u'a mbyste zemrën , kush a thua vallë?
Një krijesë e poshtër që qoftë e mallkuar
Përherë gjer në fundin që s'ka të mbaruar
I fal dhe ata O Zot që falë shum
Lotët që u shkonin syve porsi lum
Pranojua pendimin si di të pranosh
Me Mëshirë të pasosur të na mëshirosh
Se të humbur mbesim pa këtë mëshirë
Në dy jetërat tona me mllefin e fryrë
Që na gulçon shpirtin e keqja e mbirë
Rritet edhe bëhet e madhe , vigane
Të mjerë e ujisim porsi një fidane
Frytet për të vjelë kemi ndihmës plotë
Të gjith bijtë e djallit që bredhin në botë
Vijnë të na ndihmojnë në k'të punë pa vlerë
Pra mirë hapni syt o njerëz të mjerë!
Na fal Zot për netët me yje që ndrinin
Dhe ditët me diellin e ngrohët që vinin
Për kohën e vlerë që s'dinim ta qmonim
Kot nuk u betove , po që ne ta donim
Fjalët , udhëzimet që zbrite për ne
Që na ndrinin rrugën kudo përmbi dhe
Edhe për të parët që nuk i përcollëm
Edhe për urrejtjen në shpirtë që e mbollëm
Ti je shum më I Madh edhe më Fisniku
Na falë për besimin nga zemëra që iku
Kur djallin për mik veq një qast e kishim
Tani e dijmë mirë sa të humbur ishim
Na falë për gjithqka keq që bëmë në jetë
Edhe të pabërat që si bëmë vërtetë
Dhe punët e mira nga dora që lëshuam
Na fal Zot I Madhi , vetëm ty të duam …
Argjend Xhelili
| 
