Dy pika në hapësirë

Nuk kam pasuri, pallate e para

Jam ky që më shihni, ju që më njihni

Po më i lumtur do isha sikur të mos kem asgjë

E të ndihem që kam q’do gjë

Se sa të kem q’do gjë e të ndihem sikur nuk kam asgjë

Sepse q’do gjë që është sot, dje ka qenë asgjë

Dhe nesër në asgjë do të kthehet

Ardhja nga asgjëja dhe kthimi jonë në te

Nuk është edhe pa ndonjë gjë

Q’do ngjarje pas vete fsheh edhe nga një arsye

Ani pse ne nuk e shohim e nuk e njohim

Ne gjith jetën ikim nga vdekja

Por ikim drejt saj, sikur të na ngatërrohej kahu

Po cili është kahu i vdekjes në drejtimin e pa kah?

Cili është momenti i krijimit në fillin e pa kohë?

Cili jam unë në mesin e kësaj turme njerëzish që si njoh?

E si dua ti njoh të tjerët kur ende se kam njohur vehten?

E si dua ta njoh vehten pa e njohur mirë Krijuesin?

Jeta është si një drejtëz me dy pika

Drejtëzës i llogarisim distancën midis pikave

E jetës duhet ti llogarisim distancën në mes lindjes dhe vdekjes

Ti përsosim vlerat mes këtyre dy pikave ngase për to do pyetemi

E qka vie pas pikës së dytë?

Një vij e pafund…

Argjend Xhelili