Komentuesit e Kuranit, historianët dhe disa të tjerë thonë: "Ejubi ka zotëruar shumë pasuri dhe sipërfaqe të mëdha toke në Buthejne, përkatësisht në Havran (në jug të Damaskut).” Ibni Asakiri thotë se tërë ajo rrethinë ka qenë e tij dhe se ka pasur shumë fëmijë dhe anëtarë të familjes. Por, më pas ai është privuar nga të gjitha këto dhe është sprovuar me mynxyra të shumta në trupin e tij, prej të cilit vetëm zemra dhe gjuha i kishin mbetur të shëndosha, me të cilat i bënte dhikër Allahut të Lartësuar.

 

Por ai ishte durimtar i madh, mbështetej në Allahun dhe bënte dhikër ditë e natë, mëngjes e mbrëmje. Sëmundja e tij zgjati aq shumë, saqë e braktisën edhe miqtë më të afërt, prandaj është nxjerrë nga qyteti i tij dhe është lënë në një plehërishtë. Njerëzit nuk e vizitonin më. Nuk mbeti askush për ta ngushëlluar përveç gruas së tij, e cila kujdesej për obligimet e veta ndaj tij dhe përkujtohej se si ai, para se t’i ndodhte kjo, ishte ndaj saj i mirë e i mëshirshëm.

Ajo dhe ai e duronin së bashku humbjen e pasurisë dhe të fëmijëve të tyre, fatkeqësinë që i kishte goditur dhe koprracinë e njerëzve të pasur pas lumturisë dhe mirëqenies që kishin më parë dhe respektit që gëzonin. Në një hadith sahih është vërtetuar se i Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, ka thënë: "Sprovimet më të rënda nga njerëzit i përjetojnë Pejgamberët, pastaj njerëzit e mirë, pastaj më të mirët pas tyre, e mandej më të mirët pas këtyre. Njeriu vihet në sprovim sipas fuqisë së besimit të tij. Nëse është i fuqishëm në besim, i zmadhohet sprovimi.”

Por Ejubit hallet vetëm se ia shtonin durimin dhe shpresën se do të shpërblehej për këtë si dhe falënderimin ndaj Allahut, prandaj durimi i tij dhe fatkeqësitë që e kishin goditur atë merren si shembull i pashoq.

 

Ibën Ebi Hatimi thotë: "Na ka treguar babai im, se i ka rrëfyer Ebu Seleme, këtij Xherir b. Hazimi se, Abdullah b. Ubejd b. Umejri ka thënë: " Ejubi i kishte dy vëllezër. Një ditë erdhën ta vizitonin, por nga kundërmimi nuk mundën t’i afroheshin, prandaj u ndalën mjaft larg tij, duke i thënë njëri-tjetrit: "Sikur të dinte Allahu se nga Ejubi do të kishte ndonjë hair, atëherë nuk do ta vinte në kësi sprovimi.” Ejubi u pikëllua për shkak të këtyre fjalëve si kurrë ndonjëherë më parë e tha: "O Zot, Ti e di se kurrë nuk kam fjetur i ngopur duke e ditur se dikush është i uritur, prandaj vërtetoje se jam duke e thënë të vërtetën!”, e nga qielli, derisa këta të dy dëgjonin, u vërtetua kjo.

 

Pastaj tha: "O Zot, Ti e di se kurrë nuk i kam pasur dy këmisha, duke e ditur se dikush nuk ka çfarë të veshë, e që njërën të mos ia jepja atij, andaj vërtetoje se po e them të vërtetën!”, e nga qielli, derisa këta të dy dëgjonin, u vërtetua edhe kjo. Pastaj, duke i rënë Allahut në sexhde, tha: "O Zot, pasha madhërinë Tënde, nuk do ta çoj kokën time përderisa nuk më shëron!” Dhe, me të vërtetë, nuk e ngriti më kokën derisa u shërua.”

Profeti Ejub ishte i durueshëm dhe e falënderoi Allahun gjatë gjithë kohës. Allahu e shpërbleu atë duke ia rikthyer shëndetin, pasurinë dhe familjen. Edhe pse mund të jetë e vështirë për ne që ndonjëherë të kuptojmë urtësinë pas caktimeve të Zotit, duhet të kemi parasysh se Zoti është i Drejtë dhe ajo që na godet ne është me Dijen e Tij dhe sigurisht ne do të shpërblehemi për durimin ndaj sprovës.