("Kjo është një grua me nijet të pastër, por...) "Faqe të ndritura nga jeta e besimtareve të kaluara"
Tregon e thotë Asmaiu, dijetari i njohur: Po ecja një ditë në shkretëtirë me disa shokë, kur pashë një grua të vetmuar me kafshën e saj.
Iu afrova dhe e pyeta: O robëreshë e Zotit, çfarë kërkon këtu?
Ma ktheu: "Atë që e udhëzon All-llahu, ai vërtet është udhëzuar, e atë që e humb, ti nuk do të gjesh për të ndihmës që do ta udhëzonte".[1]
Asmaiu tha me vete: Paska humbur rrugën, prandaj iu drejtua sërish: Më duket se paske humbur nga njerëzit e tu?
Ajo tha: "E Sulejmanit Ne ia mësuam atë (përgjigjen e saktë), po secilit (prej tyre) u patëm dhënë urtësi e dije".[2]
Pastaj e pyeta: Prej nga je?
Ajo u përgjigj: "Pa të meta është Lartmadhëria e Atij që robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej Mesxhidi Haramit (prej Qabes) gjer në Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën e të cilës Ne e kemi bekuar".[3]
Nga këtu mësova se ishte nga Kudsi dhe i thashë: Përse nuk flet?
Ajo tha: "Nuk hedh ndonjë fjalë e të mos jetë pranë tij përcjellësi i gatshëm (melekët regjistrues)".[4] Disa nga shokët e mi thanë: Medoemos që kjo duhet të jetë prej havarixhve. Ndërsa ajo ua ktheu: "Mos iu qas asaj për të cilën nuk kë njohuri, pse të dëgjuarit, të pamët dhe zemra, për të gjitha këto ka përgjegjësi".[5]
Rruga jonë vazhdoi, kur papritur para syve tanë filluan të shfaqeshin majat e shtëpive e çadrave, e gruaja na u drejtua: "Vuri edhe shenja të tjera (për orientim ditën), ndërsa (natën) ata orientohen me anën e yjeve".[6]
Thotë (Asmaiu): Nuk e kuptova qëllimin e saj, prandaj iu drejtova: Çfarë po thoje?
Ajo vazhdoi: "Dhe atypari kaloi një grumbull udhëtarësh, dhe dërguan ujëbartësin (për ujë), e ai e lëshoi kovën e vet (në bunar) dhe tha: "Myzhde! Qe një djalosh!"".[7]
Atëherë i thashë: Kë të kërkoj e kë të thërras?
Ajo tha: "O Jahja, merre librin me shumë kujdes",[8] "O Zekeria, Ne po të përgëzojmë ty me një djalë",[9] "O Davud: Ne të kemi bërë sundimtar në tokë".[10]
Thotë Asmaiu: E bëra këtë dhe para meje erdhën tre djem si tri lule të bukura. Kur na panë ata i thanë njëri- tjetrit: Nëna jonë pasha Zotin e Qabes. E kishim humbur që tri ditë! Ndërsa ajo iu drejtua atyre: "Falënderuar qoftë All-llahu që largoi prej nesh brengat; vërtet, Zoti ynë është që falë shumë dhe është bamirës",[11] pastaj i bëri me shenjë njërit prej djemve të saj dhe i tha: "Dërgojeni njërin prej jush me këtë argjend (monedhë argjendi) në qytet, e të zgjedhë ushqim më të mirë, e t'ju sjellë atë juve".[12]
Thashë: I urdhëroi që t'na nderojnë. Dhe ashtu ndodhi, ata erdhën me ushqime e ëmbëlsira. I thashë: Nuk kemi nevojë për ta, por iu drejtova djemve: Kush është kjo grua? Thanë: Kjo grua është nëna jonë, e cila ka dyzet vite që flet vetëm me Kur'an nga frika e gënjeshtrës.
U afrova pranë saj dhe i thashë: Më jep një këshillë! Ajo m'u drejtua: "Thuaj: "Unë nuk kërkoj prej jush ndonjë shpërblim për thirrjen time vetëm se respektin e dashurisë për hir të farefisnisë (akraballëkut)".[13]
Pas kësaj u përshëndeta me ta dhe u largova.[14]
Sqarim në lidhje me këtë ndodhi:
Ibni Akili, dijetari i njohur i gjuhës arabe thotë: "Nuk lejohet që të zëvendësohen fjalët e zakonshme me ajete kur'anore, sepse kështu ato përdoren jashtë qëllimit të tyre".
Ndërsa Ibnul Xheuzi ka thënë: "Kjo është një grua me nijet të pastër, por nga padituria e saj nuk e ka mësuar se ky veprim është i ndaluar; sepse ka përdorur Kur'anin jashtë qëllimit për të cilin është zbritur".
Nedhir Muhammed Mektebi, Damask
Shqipëroi nga arabishtja: Muhamed SYTARI
--------------------------------------------------------------------------------
.
[1] Kur'ani: 18:17.
[2] Kur'ani: 21:79.
[3] Kur'ani: 17:1.
[4] Kur'ani: 50:18.
[5] Kur'ani: 17:36.
[6] Kur'ani: 16:16.
[7] Kur'ani: 12:19.
[8] Kur'ani: 19:12.
[9] Kur'ani: 19:7.
[10] Kur'ani: 38:26.
[11] Kur'ani: 35:34.
[12] Kur'ani: 18:19.
[13] Kur'ani: 42:23.
[14] Marrë nga "Reudatul- ukala", fq. 49- 50 dhe "Sifetus- safve", vëll. 4, fq. 410- 411.
|
