Dijetarët ngritën çështjen e formës së univerzit: çfarë është forma e univerzit tonë në të cilin jetojmë ne? pas zbulimit përfunduan se galaksia jonë nuk është i vetmi në univerz, gjithësia është e mbushur me galaktika, dhe se këto galaktika janë të veshura me atë që duken si fijet e pëlhurës!...

Idea se e gjithë kjo strukturë e tanishme e universit është fryt i rastësisë, është një ide krejtësisht e çmendur. Me nocionin "të çmendur" nuk nënkuptoj qëllimin zhargon të fjalës por e përdor plotësisht me kuptimin teknik psikologjik. Faktikisht një ide e këtij lloji përngjan me mo-delin e ideve skizofrenike.

Deri tani shqyrtuam se të gjitha ekuilibrat fizikë të universit në të cilin jetojmë janë të programuar posaçërisht për jetën tonë. Pamë gjithashtu se struktura e përgjithshme e universit, pozicioni i Tokës brenda tij, vetitë fizike të kores së tokës dhe faktorët si ajri, uji dhe drita janë projektuar posaçërisht me ato cilësi që ne kemi nevojë.

Si të gjitha pretendimet e tjera të ateistëve edhe kjo rrjedh nga një injorancë e thellë ndaj Filozofisë Natyrore. Nëse në rruzullin tokësor do të kishte një sipërfaqe sa gjysma e të sotmes të mbuluar me ujë, atëherë edhe avullimi i tij do të ishte sa gjysma e avullimit të ta-nishëm, kështu që edhe ne do të zotëronim vetëm gjysmën e atyre lumejve për të vaditur tokat sepse sasia e avullimit të ujit është në raport të drejtë me gjerësinë e sipërfaqes nga ku avullon.

Gjatë jetës sonë trupi qiellor që shohim më shpesh është Dielli. Sa herë që ngremë kokën drejt qiellit gjatë ditës shohim rrezet e tij që bien mbi ne. Nëse dikush vjen dhe pyet se "për çfarë shërben Dielli", do t'i përgji-gjeshim pa u menduar: Dielli na siguron dritë dhe nxehtësi. Kjo përgjigje edhe pse është sipërfaqësore është një përgjigje e drejtë. 

Toka me atmosferën dhe oqeanet, me biosferën e ndërlikuar, me oksidimin e përcaktuar të kores së saj, me shtretërit e pasur të Silicit, me shkëmbinjtë e ngurtë apo/dhe metamorfikë, me shtretërit e pasur të akujve, shkretëtirat, pyjet, tundrat, fushat me bar, liqenet me ujë të ëmbël, shtretërit e naftës dhe të qymyrit, vullkanet, kafshët, bimët, fushat magnetike, relievi i fundoqeanit dhe magmat e saj lëvizëse..., përbën një sistem të ndërlikuar dhe tepër mahnitës (admirues).  

Largësia e Tokës nga Dielli ka një rëndësi të madhe si për nga shpejtësia rrotulluese e Tokës por edhe në format e relievit të saj. Nëse do ta krahasojmë Tokën me Mërkurin, i cili është vetëm sa 8% e masës së Tokës apo me Jupiterin, i cili ka një masë 318 herë më të madhe se Toka, do të vërejmë se planetet mund të zotërojnë përmasa të ndryshme.   

Gjatë natës së 4 korrikut 1054, astronomët e perandorisë kineze vëzhguan se në qiell ngjau diçka shumë interesante. Në afërsi të shenjës zodiakale të Demit u shfaq papritmas një yll shumë i shndritshëm. Ylli ishte aq i shndritshëm saqë drita e tij mund të vërehej edhe gjatë ditës ndërsa natën ndriçonte edhe më tepër se Hëna.   

Nëse kompleksi i punëve të realizuara në thellësi të natyrës kuptohet me vështirësi edhe nga njerëzit më inteligjentë të botës, si mund të mendojmë që këto (punë) janë fryt i aksidenteve apo i një rastësie të verbër?   

Fuqia e shpërthimit të universit është përcaktuar saktësisht në mënyrë të prerë dhe është aq delikate sa është e pabesueshme kontrolli i forcës tërheqëse të saj. Për këtë arësye Big Bengu nuk është një shpërthim dosido por një ekzistencë (formim) e përllogaritur mirë dhe e sistemuar.  

Një shekull më parë, krijimi i universit ishte një koncept që injorohej nga një pjesë e mirë e astronomëve. Shkak për këtë ishte koncepti i gabuar i shkencës së shekullit të 19-të ku pranohej gjerësisht ekzistenca e gjithësisë që nga pafundësia.  

Si u krijua ky univers i paskajshëm ku ne jetojmë? Si u shfaq ekuilibri, harmonia dhe organizimi në këtë univers? Si arriti bota ku ne jetojmë të bëhej një strehë kaq e sigurtë për ne?