Mendo për një armatë tejet të madhe e përbërë nga miliona ushtarë. Ata lëvizin drejt një caku të përbashkët, hasin në pengesa gjatë rrugës dhe përballohen me rrezik vdekjeprurës, por përkundër të gjitha këtyre vështirësive armata nuk dorëzohet.  Hapësirën që këta ushtarë duhet t'a përshkojnë në mënyrë që të arrijnë tek caku është njëqind mijë herë më e madhe se sa ata vetë.

Një element tjetër i sistemit riprodhues i quajtur "epididymis" i u ndihmon spermatoideve të zhvilluara në marrjen e aftësisë së lëvizjes dhe fekondimit të vezës.  Epididymis është i ngjitur lirshëm në pjesën e jashtme të testiseve,  është tub spiral rreth 6 metra.  Para se të fillojë udhëtimin,  sperma ruhet për ca kohë në epididymis. 

Me fillimin e pubertetit, ka ngjajshmëri në zhvillimet e trupave të femrës dhe të mashkullit.  Qeliza riprodhuese e femrës, veza, së bashku me sistemin riprodhues të femrës përgatitet për të kompletuar sistemin riprodhues të mashkullit.

Qeliza vezë është 20-25 cm larg nga vendi ku hyn sperma në trupin e femrës.  Kjo distancë është rreth 3000 herë e madhësisë së spermatozoidit.   Duke e marr në konsideratë proporcionin e madhësisë së tij, kjo distancë është mjaft e madhe dhe për të kaluar atë spermatozoidi ka nevojë për mbështetje të madhe.

Nga ajo që pamë deri këtu, shifet qartë se çdo periudhë kohore në formimin e spermës dhe të vezës dhe deri te takimi i tyre, çdo gjë që ndodh është një mrekulli. Ndryshimet që ndodhin kur këto dy qeliza bashkohen, dhe të gjitha përgatitjet që bëhen në trupin e femrës na paraqesin ndodhi të tjera të mrekullueshme.

Në ditën e tetë, qelizat fillojnë të diferencohen (të dallohen) dhe ato organizohen në dy grupe të ndryshme, në atë të jashtëm dhe atë të brendshëm.  Masa e brendshme (embrioblasti), formon qelizat të cilat embrioni do t'i mbart gjatë gjithë jetës së tij.  Grupi i jashtëm i qelizave (trofoblast), përbëhet nga qelizat të cilat ndihmojnë njeriun në fazën e jetës së tij që zhvillohet në mitrën e nënës d.m.th. gjatë periudhës nëntë mujore  e deri në lindjen e tij.

Zorra umbilikale, e cila lidh fetusin me placentën ka tre enë të gjakut dhe duket si një litar i gjatë.  Njëra nga këto enë të gjakut quhet vena umbilikale.  Ajo dërgon gjakun që bart materialin ushqyes dhe oksigjenin nga placenta te foshnja.

Derisa të gjitha këto veprime vazhdojnë, një ndërtim i rëndësishëm duhet të bëhet: sistemi nervor qendror.  Sistemi nervor qendror (truri dhe palca kurrizore) del nga një e zgjatur e trashë e ektodermës, shtresa më e jashtme e tri shtresave fillestare të embrionit. Anësoret e kësaj pllakëze neurale ngriten përderisa nervori mbështillet, i cili me t'u rritur më tutje, mbushet dhe kapsullohet, dhe kështu krijon një tub nervor.

Kur të gjitha përgatitjet të jenë kompletuar për fetusin që të hyjë në një botë të re, lëngu amniotik fillon të kryej aktivitete të reja.  Lëngu amniotik formon fshikëza lëngu të cilat bëjnë që hyrja e mitrës të zgjerohet në një masë që lejon foshnjën të kaloj, dhe nuk lejon që foshnja të shtypet në mitër gjatë procesit të lindjes.  Kur lindja fillon, fshikëzat shpërthehen dhe derdhin jashtë lëngun që përmbajnë, duke lyer dhe sterilizuar kanalet nëpër të cilat fetusi duhet të kaloj.  Në këtë mënyrë lindja është më e lehtë dhe e mbrojtur nga bakteriet.

Lindja është një dëshmi e një krijimi suprem, megjithatë evolucionistët përpiqen që të adresojnë atë në mbrojtje të teorisë së tyre.  Procesi i krijimit të njeriut që kalon nëpër faza që zhvillohen sipas një skeme tepër delikate, në ditët e sotme është një fakt i padiskutueshëm në fushën e embriologjisë. Prandaj si ka mundësi që evolucionistët mundohen të interpretojnë këtë fakt të krijimit në adresim të teorisë së tyre?

Secili në botë shkoi në mitrën e nënës së tij si një spermatozoid i vetëm, nën kushte të krijuara në mënyrë të veçantë, u bashkua me një vezë.   Pas kësaj, ai filloi jetën si një qelizë e vetme.  Ti po ashtu ishe në këtë process, po ashtu nëna jote, babai yt, vëllezërit dhe motrat, shokët dhe ata që i njeh dhe njerëzit të cilët nuk i njeh.  Jo vetëm ata që sot janë gjallë, por secili nga qenia e parë njerëzore deri të anëtarët e gjeneratës së sotme, kanë kaluar nëpër fazat e mrekullueshme të spjeguara në këtë libër.

Një aspekt tjetër i rëndësishëm i informacionit të dhënë në vargjet e Kur'anit janë fazat e zhvillimit të qënies njerëzore në barkun e nënës. Në ato vargje thuhet se kockat zhvillohen të parat dhe pastaj muskujt të cilët mbështillen rreth tyre: